«΄Ιρβαρ, Ίρβαρ! Καλώς ορίσατε!» Είναι ο γέρος ιερέας του χωριού, ο παππα-Γιώργης που με φωνάζει καθώς φτάνω στην πλατεία, τόπο συνάντησης και καρδιά του χωριού. Δυσκολεύεται λίγο να προφέρει το όνομα Ίβαρ σωστά, αλλά χαμογελά και απλώνει τα χέρια του. Εύχεται σε μένα και την υπόλοιπη οικογένεια το καλώς όρισες. Κι εγώ απαντώ, όπως είναι το έθιμο, ότι χαίρομαι που τον βρίσκω καλά. Με προσκαλεί να καθίσω στο μικρό τραπέζι στο υπαίθριο καφενείο όπου κάθεται μαζί με μερικούς από τους γέρους του χωριού. Κάθονται και παρακολουθούν όσα συμβαίνουν γύρω τους και ανταλλάσσουν νέα. Με ρωτά τι θέλω να πιω, θέλω ρακί, μπύρα, λεμονάδα ή καφέ; Παραγγέλνει και με ρωτά πώς είναι η ζωή στη Νορβηγία και πόσο κρύοκάνει εκεί τώρα.

Οι κάτοικοι μας γνωρίζουν μετά από πολλά χρόνια επισκέψεων. Εγώ, η ελληνίδα γυναίκα μου η Κυριακή και τα δυο μας αγόρια ο Νικολάι και ο Αντρέας έχουμε γίνει σιγά-σιγά ένα μόνιμο κομμάτι της καλοκαιρινής εικόνας του χωριού. Κάποια χρήματα που κληρονομήσαμε από τον πεθερό μου, μας έδωσαν πριν μερικά χρόνια τη δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε το όνειρό μας για ένα δικό μας σπίτι στην Ελλάδα. Το πρώτο ερώτημα που μας γεννήθηκε ήταν σε ποιο μέρος της χώρας θα θέλαμε να εγκατασταθούμε. Δεν θέλαμε να μείνουμε σε μια μεγαλούπολη. Τα άλλα κριτήρια που βάλαμε ήταν ότι δεν θα έπρεπε να είναι τουριστικό μέρος, το καλύτερο θα ήταν ένα μικρό χωριό όπου κανείς θα μπορούσε να ζήσει μία ήρεμη ζωή. Το μέρος θα έπρεπε να διαθέτει τα εντελώς απαραίτητα μαγαζιά, τουλάχιστον ένα φούρνο και ένα μπακάλικο. Θα έπρεπε να έχουμε θέα προς τη θάλασσα και δυνατότητα πρόσβασης στο χωριό με αυτοκίνητο από τη Νορβηγία. Και βέβαια το σπίτι θα έπρεπε να ταιριάζει στο πορτοφόλι μας. Αυτά και άλλα πολλά τα βρήκαμε στον Άγιο Βλάσιο. Βρήκαμε ένα τριώροφο σπίτι που έχρηζε γερής επισκευής, τέσσερα λεπτά περπάτημα από την πλατεία του χωριού. Στο μικρό οικόπεδο μπροστά από το σπίτι υπήρχαν διάφορα οπωροφόρα δέντρα: πορτοκαλιά, λεμονιά, καρυδιά και συκιά, και βέβαια δεν πρέπει να παραλείψουμε την κληματαριά που με το φύλλωμά της σχηματίζει ένα σκιερό σκέπασμα πάνω από τη μικρή αυλή όπου καθόμαστε συχνά και απολαμβάνουμε τη θέα προς το Αιγαίο πέλαγος που βρίσκεται χαμηλότερα.
Όλοι σταματούν και μας καλωσορίζουν, και κάθε φορά απαντάμε, όπως απαιτεί το έθιμο «καλώς σας βρήκαμε, είναι ευχάριστο που σας βρίσκουμε σε καλή υγεία.»
Δεν έχει περάσει πολλή ώρα από τότε που φτάσαμε στο σπίτι και να σου η Ευρυδίκη, η πιο κοντινή μας γειτόνισσα, έρχεται με αυγά, φρούτα, λάδι και ντομάτες, έτσι για να έχουμε κάτι για αρχή. Ξέρουμε από πείρα ότι θα επακολουθήσουν και άλλα αργότερα.
Η Ευρυδίκη και ο άντρας της ο Άγγελος δεν έχουν πολλά χρήματα, αλλά, όπως οι περισσότεροι φρουτοπαραγωγοί εδώ, είναι αυτάρκεις. Παράγουν το δικό τους λάδι, κι επίσης έχουν κότες και λίγες κατσίκες που δίνουν γάλα για την παραγωγή τυριού και κρέας για κάποια μεσημεριανά γεύματα. Όπως οι περισσότεροι άλλοι φτιάχνουν και το δικό τους κρασί και τα δικά τους οινοπνευματώδη μόνοι τους. Δεν υπάρχει καμία απαγόρευση για κάτι τέτοιο στην Ελλάδα.

Το όνομα του χωριού «Άγιος Βλάσιος» προέρχεται από μία από τις εκκλησίες του χωριού που είναι αφιερωμένη στον Άγιο Βλάσιο, έναν άγιο που έζησε τον 4ο αιώνα. Ο Βλάσιος ήταν επίσκοπος Σεβάστειας (πρώην Αρμενία, σήμερα ένα τμήμα της Τουρκίας) όπου κατοικούσε μέσα σε μία σπηλιά. Ήταν μεταξύ άλλων γνωστός και για το ότι μπορούσε να εξημερώνει άγρια ζώα.
Κάθε ορθόδοξη εκκλησία είναι αφιερωμένη σε έναν από τους αναρίθμητους αγίους που υπάρχουν, και με αυτόν τον τρόπο συνεχίζεται η παράδοση από την αρχαιότητα όπου κάθε ναός ήταν αφιερωμένος σε κάποιο επιλεγμένο θεό.
Ο άγιος της κάθε εκκλησίας γιορτάζεται με πανηγύρι τη μέρα της γιορτής του. Ο Άγιος Βλάσιος γιορτάζει στις 11 Φεβρουαρίου και το χωριό θα έπρεπε κανονικά να διοργανώνει το πανηγύρι του τότε. Αλλά το Φεβρουάριο κάνει κρύο και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα βροχής, ναι, αν είναι κανείς ιδιαίτερα άτυχος μπορεί και να χιονίζει. Γι’ αυτό και το πανηγύρι γίνεται το καλοκαίρι. Υπάρχει ένα μικρό εξωκκλήσι περίπου ένα χιλιόμετρο βόρεια από τον Άγιο Βλάσιο στο νεκροταφείο του χωριού, που δικαιολογεί το λάθος χρόνο για τη διοργάνωση του πανηγυριού. Το εξωκκλήσι είναι αφιερωμένο στην Αγία Παρασκευή που γιορτάζει στις 26 Ιουλίου. Η Παρασκευή γεννήθηκε στη Ρώμη περίπου το έτος 140 από ΄Ελληνες γονείς. 30 χρόνια
αργότερα πέθανε με μαρτυρικό θάνατο, αφού είχε ομολογήσει την πίστη της σαν χριστιανή. Εκτός από αυτό το εξωκκλήσι υπάρχει ακόμη ένα ενάμισι χιλιόμετρο πιο κάτω από το χωριό. Αυτό είναι αφιερωμένο στην Αγία Μαρίνα που γιορτάζει μια βδομάδα πριν στις 17 Ιουλίου. Φυσικά και αυτή η μέρα γιορτάζεται.
Ο γιορτασμός της Αγίας Μαρίνας αρχίζει με όλους στο χωριό φορώντας τα πιο καλά τους ρούχα, να πηγαίνουν για προσκύνημα στο μικρό εξωκκλήσι. Εκτός από τον ίδιο τον παππά του χωριού προσκαλούνται άλλοι δύο παππάδες από γειτονικά χωριά, όπως αρμόζει στο γιορτασμό ενός από τους αγίους του χωριού.
Το μικρό εξωκκλήσι δεν χωράει πολλούς περισσότερους εκτός από τους παππάδες. Γι’ αυτό οι περισσότεροι από τους κατοίκους του χωριού έχουν συγκεντρωθεί στο ύπαιθρο μαζί με τους κατοίκους γειτονικών χωριών που θέλουν να συμμετάσχουν στο γιορτασμό. H συγκέντρωση 300 ατόμων καθιστά σχεδόν αδύνατο να κινηθεί κανείς στο μικρό χώρο όπου φυλλοβόλα δέντρα συμπλέκουν τα κλαδιά τους και σχηματίζουν μία προστατευτική, δροσερή σκεπή. Στην άκρη έχει στηθεί ένας μικρός πάγκος όπου πουλιούνται παιχνίδια για τα παιδιά. Εδώ μπορεί κανείς να αγοράσει από αθώα παιχνίδια και πολύχρωμες μπάλες ως και φλογέρες και θορυβώδη πλαστικά όπλα.
Όταν τελειώσει η ακολουθία και οι παππάδες έχουν ευλογήσει όλους με αγιασμό, η συνοδεία παίρνει το δρόμο σιγά-σιγά προς τα πάνω ακολουθώντας το παλιό πέτρινο μονοπάτι που ελίσσεται ανάμεσα από θάμνους, ελαιώνες και οπωροφόρα δέντρα.

Τα καφενεία, που όλα μαζί είναι πέντε, βγάζουν έξω ό,τι έχουν και δεν έχουν από καρέκλες και τραπέζια. Τέσσερα από τα καφενεία περιβάλλουν την κεντρική πλατεία· το τελευταίο βρίσκεται σε μία λίγο πιο μικρή πλατεία μερικά μέτρα πιο κάτω. Κάθε καφενείο έχει τη δική του πελατεία, ενώ ο παππάς γυρίζει γύρω-γύρω. Μπορεί να τον συναντήσει κανείς σε όλα τα καφενεία και μ’ αυτό τον τρόπο δείχνει ότι ανήκει σε όλους.
Και οι δύο πλατείες είναι όπως οι περισσότερες ελληνικές πλατείες στα χωριά ευλογημένες με ένα μεγάλο πλάτανο, ο οποίος προσφέρει σκιά στους επισκέπτες των καφενείων.

Εδώ συγκεντρώνονται λοιπόν οι άνθρωποι, εύχονται ο ένας στον άλλον χρόνια πολλά και παραγγέλνουν ό,τι το κάθε καφενείο έχει να προσφέρει από φαγητό, συνήθως κοτόπουλο ή κάποιο άλλο κρεατικό που έχει παρασκευαστεί σε μεγάλες ποσότητες ειδικά γι’ αυτή τη μέρα. Από ποτά μπορεί κανείς να διαλέξει κυρίως ανάμεσα στη ρετσίνα, τη μπύρα και το ρακί. Αν θέλει κανείς να πιει κάτι μη οινοπνευματώδες, μπορεί να διαλέξει ανάμεσα στην κόκα-κόλα ή σε ένα ελληνικό χυμό από φρούτο.
Επακολουθεί επίδειξη κυκλικών χορών. Φορώντας τις όμορφες τοπικές ενδυμασίες τους οι μεγαλύτεροι μαθητές δείχνουν τι μπορούν να κάνουν, και δεν είναι λίγα αυτά που καταφέρνουν. Τις τελευταίες βραδιές τους βλέπαμε να κάνουν πρόβες έξω από τον τοπικό μορφωτικό σύλλογο. Με αυτή την επίδειξη τελειώνει η γιορτή για την Αγία Μαρίνα, ένας γιορτασμός που μάλλον μπορεί κανείς να τον δει σαν προεόρτια για τη γιορτή που θα επακολουθήσει εννιά μέρες αργότερα, το επίσημο πανηγύρι του χωριού. Τότε θα γιορτάσουμε την Αγία Παρασκευή που αντικαθιστά τον Άγιο Βλάσιο, τον άγιο που δυστυχώς γιορτάζει σε μία μη ευνοϊκή ημερομηνία.
Ξανά οι κάτοικοι πηγαίνουν προσκυνητές σε ένα μικρό εξωκκλήσι. Και αυτή τη φορά συμμετέχουν τρεις παππάδες στην ακολουθία και πάλι υπάρχει η ευλογία με αγιασμό και η πώληση παιχνιδιών στα παιδιά.
Αφού επιστρέψουν όλοι, το χωριό παίρνει μια ανάσα, πριν αρχίσει το πανηγύρι για τα καλά.
Αυτή τη φορά όλα γίνονται στην κάτω πλατεία που έχει διακοσμηθεί με ελληνικές σημαίες για την περίσταση. Καρέκλες και τραπέζια πλαισιώνουν τις άκρες του χώρου της γιορτής και ένας φουριόζος ιδιοκτήτης καφενείου κάνει ό,τι μπορεί για να τους ικανοποιήσει όλους.
Ο κοινοτάρχης έρχεται, χτυπά το μικρόφωνο και λέει μερικά επίσημα λόγια για τη μέρα. Μετά κάθεται μαζί με τους μουσικούς που είναι τοπικοί οργανοπαίκτες που παίζουν παραδοσιακή μουσική. Το κυρίως όργανο είναι το λαούτο, ενώ η σύνθεση της ορχήστρας αποτελείται ακόμη από το κλαρίνο, μία παραλλαγή του κλαρινέτου για δημοτική μουσική, και από την πίπιζα, μία μεγάλη ξύλινη φλογέρα.
Στην Ελλάδα οι δημοτικοί χοροί αποτελούν μέρος της ζωντανής κουλτούρας και εδώ στον Άγιο Βλάσιο σπάνια χορεύουν με κάποιο άλλο είδος μουσικής. Και τα παιδιά και οι μεγαλύτεροι μπαίνουν στο χορό. Χορεύουν και κυκλικούς χορούς και ζεϊμπέκικο όπου οι άντρες εντυπωσιάζουν με τις ατομικές επιτεύξεις τους. Σιγά-σιγά μπαίνουν και αρκετές γυναίκες σ’ αυτό το χορό.
Σε αντίθεση με τις φωτεινές νορβηγικές νύχτες, η νύχτα εδώ είναι κατάμαυρη και φωτίζεται μόνο από λάμπες και από χαμογελαστά πρόσωπα. Ακόμη και τα μεσάνυχτα κάνει τόση ζέστη, που κανείς αισθάνεται καλύτερα με κοντομάνικη μπλούζα. Μία άλλη διαφορά είναι ότι τα παιδιά, μικρά και μεγάλα, είναι μαζί με τους μεγάλους όλη την ώρα, ακόμη και στο χορό. Μερικά τρέχουν γύρω-γύρω μακριά από τους γονείς τους, αλλά κανείς δεν ανησυχεί. Εδώ όλοι αποτελούν μέρος μιας μεγάλης οικογένειας, και αν κανείς χρειαστεί βοήθεια, κάποιος θα του την προσφέρει. Η γιορτή είναι για όλους και δεν υπάρχει λόγος να φύγει κανείς πριν χορτάσει γλέντι, και κανείς βέβαια δεν το κάνει. Είναι νωρίς το πρωί, όταν τα τζιτζίκια αντικαθιστούν τους μουσικούς, και εμείς κουρασμένοι και ευχαριστημένοι ξεκινάμε για το σπίτι για να πάμε για ύπνο.

Που μπορεί κανείς να βρει αυτό το μικρό, φιλικό και λίγο ανώνυμο χωριό, τον Άγιο Βλάσιο;
Βρίσκεται στη χερσόνησο του Πηλίου που εξέχει στο Αιγαίο πέλαγος, ανάμεσα από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, περίπου 17 χλμ. από την πόλη του Βόλου.
Η χερσόνησος έχει πάρει το όνομά της από την οροσειρά του Πηλίου όπου η ψηλότερη κορυφή υψώνεται στα 1610 μέτρα. Εδώ υπάρχει ακόμη και ένα χιονοδρομικό κέντρο.
Σύμφωνα με τον μύθο από την αρχαιότητα, οι άνθρωποι πίστευαν ότι σ’ αυτή την περιοχή ζούσαν οι Κένταυροι (από τη μέση και πάνω άνθρωποι και από τη μέση και κάτω άλογα).
Το βουνό είναι ασβεστώδες και πορώδες και απορροφά τις βροχοπτώσεις και τα νερά από τα χιόνια που λειώνουν, τα οποία αναβλύζουν πιο κάτω σαν καθαρό σαν κρύσταλλο και κρύο νερό. Το νερό ρέει και κυλά σε ρυάκια που δίνουν ζωή και αναβλύζει από βρύσες και πηγές. Εδώ οι πλαγιές είναι πράσινες και έχουν άφθονη βλάστηση όλο το χρόνο. Ένα εξαιρετικό μέρος για την καλλιέργεια φρούτων και λαχανικών. Έρχονται άνθρωποι από μακριά για να πάρουν νερό από τις βρύσες των τοπικών χωριών.
Ο Άγιος Βλάσιος βρίσκεται σ’ αυτό το εύφορο τοπίο, σε ένα υψόμετρο περίπου 300 μέτρων. Ένας δρόμος στριφογυρίζει μέχρι εδώ από τον παραλιακό δρόμο στη δυτική πλευρά της χερσονήσου. Η τοποθεσία χαρίζει μία υπέροχη θέα προς το τοπίο και το Αιγαίο πέλαγος πιο κάτω.
Μένουν περίπου 500 άνθρωποι στο χωριό όπου μπορεί κανείς να βρει τρία ολόκληρα μπακάλικα, από τα οποία το μεγαλύτερο έχει μία αρκετά καλή ποικιλία. Υπάρχει επίσης ένας φούρνος και ένα κρεοπωλείο, που ανοίγει κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Ο κρεοπώλης πουλά πρόβατα και κατσίκες που εκτρέφει ο ίδιος. Αν τον συναντήσει κανείς σε ένα από τα καφενεία, δέχεται πρόθυμα παραγγελίες για την επόμενη φορά που θα είναι ανοιχτός. Φτιάχνει φανταστικά λουκάνικα με μπαχαρικά και ο πελάτης μπορεί μόνος του να διαλέξει ποιο κομμάτι κρέατος θα αλεστεί για να γίνει κιμάς. Ο κιμάς αλέθεται, ενώ ο πελάτης είναι παρών.
Όπως προαναφέρθηκε, υπάρχουν πέντε καφενεία εδώ. Υπάρχει επίσης μία ταβέρνα αλλά είναι ανοιχτή μόνο τα καλοκαίρια και τότε μόνο τα Σαββατοκύριακα. Κρατιέται στη ζωή από έλληνες τουρίστες που κάνουν διακοπές στις παραλίες πιο χαμηλά από το χωριό. Πολλοί έρχονται επίσης από το Βόλο. Ξεφεύγουν από τη ζέστη στην πόλη για μερικές ώρες για να απολαύσουν τον καθαρό αέρα και τη θέα που προσφέρει ο Άγιος Βλάσιος.
Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά πόσων ετών είναι το χωριό, ξέρουν μόνο ότι είναι παλιό χωριό. Σε κάποια χωριά λίγο πιο βόρεια βρέθηκαν ίχνη οικισμών που είναι τουλάχιστον 8000 ετών.
Ο Όμηρος αναφέρει ότι οι κάτοικοι της χερσονήσου συμμετείχαν στον Τρωικό πόλεμο, περίπου χίλια χρόνια προ Χριστού. Αργότερα η περιοχή υπέστη επιδρομές και κατοχές από διάφορους λαούς, μεταξύ των οποίων ήταν οι Σλάβοι και οι Φράγκοι. Το 1423 κατέλαβαν την περιοχή οι Τούρκοι και την κατείχαν ως το 1881, οπότε η τρίτη εξέγερση εναντίον τους τελικά ήταν επιτυχής.
Οι πιο παλιοί οικισμοί βρίσκονται σε ορεινές περιοχές σε ασφαλή απόσταση από τους πειρατές που λυμαίνονταν τα παράλια για πολλούς αιώνες. Οι παραλιακοί οικισμοί δεν είναι παλαιότεροι από 300 χρόνια.
Στο τοπίο γύρω από τον Άγιο Βλάσιο, όπως και σε πολλά άλλα μέρη στο Πήλιο, υπάρχουν πεζούλες κτισμένες στις πλαγιές που δείχνουν ότι οι άνθρωποι εδώ και πολύ καιρό καλλιεργούν αυτή τη γη. Η ελιά ήταν ίσως η σπουδαιότερη καλλιέργεια μέσα από τους αιώνες ως τις μέρες μας. Πριν το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο τα λιμάνια του Πηλίου ήταν σημαντικά σημεία εξαγωγής του πολύτιμου, χρυσού ελαιόλαδου. Τώρα η καλλιέργεια των φρούτων παίζει όλο και πιο σημαντικό ρόλο. Αυτά που καλλιεργούνται είναι κυρίως βερίκοκα, ροδάκινα και νεκταρίνια, αλλά υπάρχουν επίσης δαμάσκηνα, μήλα, αχλάδια, εσπεριδοειδή και πολλά άλλα στις πλαγιές αυτές. Ακόμη υπάρχουν άγριες συκιές και καρυδιές.
Συχνά υπενθυμίζεται το γεγονός ότι ο Άγιος Βλάσιος κτίστηκε πολύ πριν τα αυτοκίνητα. Περιοχές όπου μπορεί να φτάσει κανείς με αυτοκίνητο είναι είδος σε έλλειψη. Κατά ένα μεγάλο μέρος τα σπίτια είναι συνδεμένα με πλακόστρωτα καλντερίμια που ταιριάζουν ωραιότατα με τους ανθρώπους και τα μουλάρια, αλλά όχι με τα σύγχρονα μέσα συγκοινωνίας που εμάς δεν μας λείπουν καθόλου.
Από την άλλη πλευρά υπάρχουν άφθονα μικρά αυλάκια. Ένα πολύπλοκο δίκτυο μεταφέρει νερό από τις πλαγιές που βρίσκονται πιο ψηλά στα κτήματα και στις καλλιεργήσιμες εκτάσεις πιο χαμηλά από το χωριό. Τα αυλάκια διακλαδίζονται και το νερό κελαρύζει στην άκρη των μονοπατιών, ξεχειλίζει στις αυλές, μπαίνει μέσα από σπίτια και βγαίνει έξω από τρύπες στους πέτρινους φράχτες. Ένας άντρας γυρνάει γύρω-γύρω και κλείνει μερικά από τα κανάλια, ενώ ταυτόχρονα ανοίγει κάποια άλλα. Είναι η δουλειά του. Ένα μεγάλο μέρος της μέρας το περνά τριγυρίζοντας στο χωριό και φροντίζοντας όλες οι περιοχές να παίρνουν το μερίδιο που τους αναλογεί από το ζωοδότρο νερό.

Έχει γάμο στο χωριό. Η Ασπασία, κόρη της Τούλας και του Γιάννη, θα παντρευτεί το Δημήτρη. Όλο το χωριό έρχεται για να συμμετέχει. Έχουμε προσκληθεί στο σπίτι της μητέρας της νύφης δύο μέρες πριν από το γάμο. Εδώ δείχνουν στην οικογένεια και στους φίλους την προίκα, που είναι τα πράγματα που η νύφη φέρνει μαζί της στο γάμο. Συχνά είναι αντικείμενα που έχουν συγκεντρωθεί επί πολλά χρόνια. Μαζί με τα δώρα αποτελούν ό,τι χρειάζεται για να στηθεί το καινούριο σπιτικό.
Σύμφωνα με την παράδοση η προίκα μεταφέρεται γύρω-γύρω στο χωριό για επίδειξη. Γι’ αυτό το σκοπό χρειάζονται κουβαλητές, πολλοί κουβαλητές. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που είμαστε εδώ. Έτσι, αφού θαυμάσουμε τα αντικείμενα από κοντά, θα λάβουμε κι εμείς μέρος στην πομπή.
Πριν το ξεκίνημα σερβίρονται μεζέδες και ρακί έξω στην ταράτσα, ενώ τοπικοί οργανοπαίκτες παίζουν χορευτικούς σκοπούς. Λίγοι είναι αυτοί που αφήνουν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Σύντομα κύκλοι από ανθρώπους που χορεύουν κυματίζουν γύρω-γύρω στην ταράτσα. Το κέφι είναι στο αποκορύφωμά του. Αργότερα οι ίδιοι οργανοπαίκτες θα παίζουν μουσική κατά τη διάρκεια της πομπής.
Ένας-ένας μπαίνουμε στο σπίτι για να πάρουμε κάτι να κουβαλήσουμε. Ακόμη κι ο γιος μας ο Νικολάι που τότε δεν ήταν παραπάνω από 6 ετών, παίρνει ένα χαλάκι. Όπως κι εμείς το θεωρεί τιμή του. Παίρνουμε πετσέτες, μαξιλάρια, σεντόνια, χαλιά, τραπεζομάντηλα και άλλα, τα βάζουμε στους ώμους μας και βγαίνουμε έξω για να γίνουμε μέρος της ακολουθίας που ήδη ξετυλίγεται σαν φίδι στους δρόμους του χωριού. Προπορεύεται ένας νέος που κρατά έναν κόκορα στολισμένο με ένα κόκκινο φιόγκο (σύμβολο γονιμότητας) και ένα ταψί μπακλαβά, ένα γλυκό γεμάτο καρύδια και μέλι που το κερνούν στις μεγάλες γιορτές. Μετά από μία πορεία σε φιδωτό σχήμα καταλήγουμε στο σπίτι όπου περιμένουν ο γαμπρός και η οικογένειά του.
Ξανά μας σερβίρουν μεζέ και ρακί. Το γλέντι συνεχίζεται.

Πέρασαν δύο μέρες. Πάλι είμαστε καλεσμένοι στο σπίτι της νύφης και πάλι συγκεντρωνόμαστε στην ταράτσα όπου σερβίρονται ρακί και διάφοροι μεζέδες. Τη νύφη δεν τη βλέπουμε. Είναι κλεισμένη μέσα στο σπίτι όπου γυναίκες συγγενείς με την οικογένεια τη βοηθούν με το τελευταίο στόλισμα. Τελικά εμφανίζεται με όλη της την άσπρη αγγελική λάμψη. Μαζί με τον πατέρα της και τους οργανοπαίκτες θα οδηγήσει τους παρευρισκόμενους στην εκκλησία.
Εδώ στέκεται ο γαμπρός και περιμένει μαζί με τη συνοδεία του. Αφού χαιρετιστούν, το νυφικό ζευγάρι μπαίνει μαζί στην εκκλησία. Οι άλλοι ακολουθούμε. Η εκκλησία είναι φωτισμένη και στολισμένη με λουλούδια. Ο αέρας είναι γεμάτος θυμίαμα. Οι άνθρωποι φιλούν τις εικόνες, ανάβουν κεριά και τα τοποθετούν στα μανουάλια. Ο παππάς στέκεται χαμογελαστός πίσω από το τραπέζι όπου βρίσκονται τα απαραίτητα του γάμου και περιμένει. Η τελετή μπορεί να αρχίσει. Πρώτα γίνεται η τελετή του αρραβώνα όπου ο παππάς επαναλαμβάνει τρεις φορές «Αρραβωνίζεται ο δούλος του Θεού Δημήτριος την δούλην του Θεού Ασπασίαν». Στη συνέχεια αντιστρέφει τη σειρά και επαναλαμβάνει 3 φορές «Αρραβωνίζεται η δούλη του Θεού Ασπασία τον δούλον του Θεού Δημήτριον». Κατόπιν ο παππάς περνά τις βέρες στα χέρια τους και ενώνει το χέρι της νύφης με το χέρι του γαμπρού.
Τώρα πλέον μπορεί να αρχίσει η τελετή του γάμου. Ο παππάς διαβάζει από το Ευαγγέλιο και μετά το ζευγάρι ασπάζεται την Καινή Διαθήκη. Οι κουμπάροι στέκονται πίσω από το ζευγάρι με δύο στέφανα που είναι ενωμένα. Αυτό που συνέβη στην τελετή του αρραβώνα επαναλαμβάνεται τώρα, μόνο που το κείμενο είναι λίγο αλλαγμένο «Ο δούλος του Θεού Δημήτριος νυμφεύεται την δούλην του Θεού Ασπασίαν» και το αντίστροφο. Κάθε φορά που το κείμενο διαβάζεται, αλλάζονται τα στέφανα πάνω από τα κεφάλια του ζευγαριού. Είναι σημαντικό να μην κοπεί ή χαλάσει το κορδόνι ανάμεσα από τα στέφανα. Αν συμβεί αυτό, είναι κακό σημάδι για το γάμο. Κατόπιν το ζευγάρι πίνει κρασί που το έχει ευλογήσει ο παππάς και η τελετή τελειώνει με το να γυρίσει το ζευγάρι και οι κουμπάροι με τον παππά επικεφαλής τρεις φορές γύρω από το τραπέζι όπου είναι ακουμπισμένα τα αντικείμενα που χρειάζονται για το μυστήριο.
Μόλις βγούμε από την εκκλησία, αρχίζει ο χορός. Όλο το χωριό συμμετέχει συμπεριλαμβανόμενου και του παππά, ο οποίος οδηγεί τον χορό με τις φιγούρες που απαιτούνται και δείχνει ότι δεν είναι κανένας αρχάριος.

Οι άνθρωποι στον Άγιο Βλάσιο ξέρουν να εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που τους παρέχονται για να γλεντούν μαζί. Εμφανίζονται συνέχεια καινούριες δυνατότητες. Δεν περνούν δύο βδομάδες και μας ξανακαλούν σε γάμο.
Επειδή όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους στο χωριό, ακόμη και οι κηδείες είναι ένα είδος δημόσιας εκδήλωσης. Εκτός από την ίδια την κηδεία που γίνεται μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο από τη στιγμή του θανάτου, γίνονται πολλά μνημόσυνα στη μνήμη του αποθανόντος. Το πρώτο γίνεται μόλις τρεις μέρες μετά την κηδεία, στη συνέχεια επακολουθεί ένα μετά εννιά μέρες, το επόμενο μετά σαράντα μέρες, μετά από έξι μήνες, ένα χρόνο, και κατόπιν μετά από τρία χρόνια. Μετά το μνημόσυνο των τριών χρόνων ποικίλλει η συχνότητα τέλεσης μνημόσυνων από οικογένεια σε οικογένεια. Μερικοί συνεχίζουν να τελούν μνημόσυνα κάθε τρία χρόνια, άλλοι αρκούνται με κάθε δέκα χρόνια. Σε όλους όσους παίρνουν μέρος στα μνημόσυνα μοιράζονται κόλλυβα, ένα γλυκό που αποτελείται από βρασμένο σιτάρι, ζάχαρη και καννέλα. Στο Νικολάι το μεγάλο μας γιο αρέσουν πολύ τα κόλλυβα. Έτσι κάθε φορά που χτυπά η καμπάνα της εκκλησίας εκτός από τις καθορισμένες ώρες για τον όρθρο και τον εσπερινό, τρέχει στην εκκλησία. Σιγά-σιγά ο συχνός αυτός επισκέπτης της εκκλησίας γίνεται φίλος με τον παππά. Όταν ο παππάς τον ρωτά τι θα γίνει όταν μεγαλώσει, απαντά πιλότος, και προσθέτει για να κρατήσει τα προσχήματα, ή παππάς. Ο παππάς βρίσκει την ιδανική λύση, όταν του προτείνει να γίνει πρώτα πιλότος, γιατί έτσι θα είναι εύκολο να πάει στην Ελλάδα και να γίνει παππάς.

Ο Βασίλης Χατζόπουλος είναι ο ιδιοκτήτης του μεγαλύτερου παντοπωλείου, το οποίο κατά ένα μεγάλο μέρος λειτουργεί σαν το κεντρικό νευρικό σύστημα του χωριού. Όλη η αλληλογραφία του χωριού παραδίδεται εδώ και ως το τέλος της δεκαετίας του 1990 έρχονταν εδώ οι κάτοικοι χωρίς τηλέφωνο στο σπίτι για να τηλεφωνήσουν. Τώρα έχει τοποθετηθεί ένα τηλέφωνο για το κοινό στην πλατεία του χωριού ακριβώς έξω από το παντοπωλείο, αλλά ακόμη οι άνθρωποι τηλεφωνούν στο Βασίλη, όταν θέλουν να δώσουν ένα μήνυμα σε κάποιον στο χωριό. Τα παιδιά που βρίσκονται στην πλατεία χρησιμεύουν σαν αγγελιοφόροι.
Όπως και τα άλλα μαγαζιά έτσι και το δικό του είναι σε κεντρική θέση στην πλατεία. Από δίπλα βρίσκεται ένα από τα πιο πολυσύχναστα καφενεία, που ανήκει στον αδελφό του τον Νίκο. Μόνο μια πόρτα χωρίζει τα δύο μαγαζιά. Παλαιότερα ήταν ο πατέρας που δούλευε τα μαγαζιά. Τώρα κάθεται τον περισσότερο καιρό έξω και κοιτάζει τους γιους του που δουλεύουν.
Ο Βασίλης δεν πουλά μόνο τρόφιμα, σου προμηθεύει το κάθε τι. Αν χρειάζεσαι ξύλα για να κάνεις κρεβατιά για την κληματαριά, τσιμέντο, τούβλα ή ίσως άμμο, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τον ρωτήσεις. Σου εξηγεί πού μπορείς να τα βρεις, είτε στο σπίτι του είτε στην αποθήκη. Σου δανείζει πρόθυμα τα κλειδιά και το καρότσι, αν τα χρειάζεσαι. Την πληρωμή την κανονίζουμε αργότερα. Όταν αγοράζουμε αναψυκτικά ή μπύρα, δεν κρατά ποτέ χρήματα για τα μπουκάλια, μας έχει απόλυτη εμπιστοσύνη ότι θα επιστρέψουμε τα άδεια μπουκάλια.
Ο καιρός εδώ περνά πολύ γρήγορα. Όταν μετά από τέσσερις βδομάδες είναι καιρός να επιστρέψουμε στο σπίτι μας, ο Βασίλης μας φέρνει ένα μπουκάλι σπιτικό ρακί, άλλοι μας φέρνουν κρασί ή ούζο και η Ευρυδίκη έρχεται με δύο γεμάτους κουβάδες με φρούτα να έχουμε για το δρόμο.
Όλοι μας εύχονται καλό ταξίδι και καλώς να ξαναρθούμε του χρόνου.

Σχεδόν μετά από ένα χρόνο είμαστε πάλι στον Άγιο Βλάσιο. Είναι Απρίλης κι όλα τα οπωροφόρα δέντρα είναι ανθισμένα. Οι ροδακινιές χρωματίζουν τις πλαγιές ροζ. Αλλού φέγγει σε διάφορες αποχρώσεις του άσπρου. Το χυμώδες πράσινο έδαφος είναι πιτσιλιστό με αναρίθμητα αγριολούλουδα. Ο ουρανός είναι γαλανός και το Αιγαίο πέλαγος λάμπει στο μπλε αζούρ.
Έχουμε επιστρέψει για να λάβουμε μέρος στο γιορτασμό του Πάσχα, τη μεγαλύτερη γιορτή της Ελλάδας.
Είναι περίοδος νηστείας. Η Μεγάλη Βδομάδα μόλις έχει αρχίσει. Δεν επιτρέπεται να φάει κανείς ούτε κρέας ούτε ψάρι, αντίθετα, τα θαλασσινά όπως τα μύδια και τα χταπόδια, επιτρέπονται. Αλλά οι περισσότεροι αρκούνται στα λαχανικά και στο ψωμί. Ο κανόνας λέει ότι πρέπει κανείς να νηστέψει για σαράντα μέρες, αλλά στις μέρες μας λίγοι είναι αυτοί που νηστεύουν περισσότερο από τη Μεγάλη Βδομάδα.

Τη Μεγάλη Τετάρτη γίνεται η ακολουθία του Ευχελαίου όπου όλο το εκκλησίασμα δέχεται το άγιο μύρο. Τη Μεγάλη Πέμπτη κρεμάται ο Ιησούς -με τη μορφή μιας ξύλινης μορφής- σ’ ένα σταυρό μέσα στην εκκλησία. Τη Μεγάλη Παρασκευή γίνεται η Αποκαθήλωση, ο παππάς τυλίγει τον Ιησού μέσα σ’ ένα σεντόνι και τον τοποθετεί και πάλι στο ιερό.
Πιο νωρίς την ίδια μέρα οι κάτοικοι του χωριού φέρνουν λουλούδια για να στολίσουν τον Επιτάφιο. Είναι τοποθετημένος μέσα στον κυρίως ναό, και μετά από μερικές ώρες στολισμού, παρουσιάζεται σαν ένα έργο τέχνης που λαμποκοπά από ανταύγειες χρωμάτων. Οι ψαλμωδίες στη διάρκεια της ακολουθίας του Επιτάφιου είναι αργές και πένθιμες. Η ατμόσφαιρα είναι φορτισμένη με λύπη. Μετά την Αποκαθήλωση τοποθετείται πάνω στον Επιτάφιο ένα κεντημένο κομμάτι ύφασμα όπου απεικονίζεται ο Ιησούς στο νεκροκρέβατο. Στη συνέχεια ο Επιτάφιος περιφέρεται γύρω-γύρω στο χωριό σε αργή πομπή. Όταν επιστρέψει στην είσοδο της εκκλησίας, τον σηκώνουν έτσι ώστε όλο το εκκλησίασμα να μπορέσει να περάσει από κάτω για να μπει μέσα στο ναό όπου τελειώνει η ακολουθία που κρατά τρεις ώρες.

Η νύχτα του Πάσχα είναι το αποκορύφωμα και το σημαντικότερο μέρος της γιορτής. Και οι πιστοί και αυτοί που δεν ξέρουν τι ακριβώς πιστεύουν και αυτοί που δεν πιστεύουν καθόλου, όλοι τους συμμετέχουν. Φορώντας τα γιορτινά τους ρούχα και κρατώντας από ένα κερί φτάνουν στην εκκλησία. Αυτοί που έρχονται πρώτοι βρίσκουν θέση μέσα, οι άλλοι συγκεντρώνονται στο προαύλιο. Και τα παιδιά και οι μεγάλοι είναι χαρούμενοι. Όλοι γνωρίζουν το τελετουργικό και ξέρουν τι πρόκειται να συμβεί. Όταν σβήνουν τα φώτα στην εκκλησία, ξέρουν ότι πλησιάζει το αποκορύφωμα της τελετής. Λίγο πριν τα μεσάνυχτα ο παππάς ανάβει δύο κεριά από το καντήλι που βρίσκεται στην Αγία Τράπεζα, τη μοναδική φλόγα που ακόμη καίει. Μετά ψέλνει προς το εκκλησίασμα το «Δεύτε λάβετε φως». Αυτοί που στέκονται πιο μπροστά ανάβουν το κερί τους από τη φλόγα του κεριού του παππά. Κατόπιν δίνουν τη φλόγα πιο πέρα στους άλλους και σύντομα όλη η εκκλησία και η πλατεία απ’ έξω είναι φωτισμένες από αναμμένα κεριά.
Ξέρω τι πρόκειται να γίνει, γιατί εδώ και πολλά χρόνια γιορτάζω το ελληνικό Πάσχα στην ελληνορθόδοξη εκκλησία στο Όσλο, αλλά δεν ξέρω τίποτε για τη χειρονομία που μου επιφυλάσσει ο παππάς. Στέκομαι πίσω-πίσω στην εκκλησία, αλλά φαίνομαι λόγω ύψους. Όταν ο παππάς πλησιάζει με το φως, όλοι όσοι είναι κοντά προσπαθούν να φτάσουν πρώτοι τη φλόγα. Αυτός σηκώνει ψηλά το χέρι, ώστε να μη μπορεί να τον φτάσει κανείς. Προχωρά αργά-αργά μέσα στην εκκλησία, έως ότου φτάσει μπροστά μου. Χαμογελά καθώς μου ανάβει το κερί μου. Πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί, η εκκλησία είναι κατάφωτη από αναμμένα κεριά και οι άνθρωποι βγαίνουν έξω. Ακριβώς τα μεσάνυχτα ο παππάς αναφωνεί προς τους συγκεντρωμένους: «Χριστός ανέστη» και το εκκλησίασμα απαντά «Αληθώς ανέστη». Τα πυροτεχνήματα κροταλίζουν μέσα στη νύχτα, ενώ οι άνθρωποι χαιρετιούνται με το «Χριστός ανέστη» και την απάντηση «Αληθώς ανέστη» και δίνουν ο ένας στον άλλον το φιλί της συμφιλίωσης και της συγνώμης.
Πολλοί φεύγουν τώρα για να πάνε στο σπίτι και να φάνε τη μαγειρίτσα, μια σούπα που γίνεται από τα εντόσθια του αρνιού που θα ψηθεί στη σούβλα την επόμενη μέρα. Η νηστεία έληξε.
Οι πιο πιστοί μένουν στην εκκλησία για να παρακολουθήσουν το τελευταίο μέρος της λειτουργίας, πριν πάνε σπίτι για να φάνε τη μαγειρίτσα. Τα κεριά που άναψαν στην εκκλησία τα παίρνουν μαζί τους. Με την κάπνα του κεριού που ακόμη καίει σχεδιάζουν ένα σταυρό στο υπέρθυρο πάνω από την είσοδο του σπιτιού. Ο σταυρός θα ευλογεί και θα προστατεύει την οικογένεια όλο το χρόνο. Όταν μπουν μέσα, ανάβουν το καντήλι μπροστά στα εικονίσματα με τη φλόγα του κεριού.

Την επόμενη μέρα αναδύονται μυρωδιές αρνιών που ψήνονται σε όλο το χωριό. Σχεδόν σε κάθε κήπο και σε κάθε αυλή κάθονται άνθρωποι και γυρίζουν μια σούβλα. Συνήθως κάθονται πολλοί μαζί. Αυτό γίνεται όχι μόνο γιατί χρειάζονται πολλά χέρια για το σούβλισμα αλλά και για την παρέα, γιατί το σούβλισμα του αρνιού είναι μία αργή διαδικασία που κρατά πολλές ώρες.
Αμφιβάλλω αν υπάρχει ένας άνθρωπος στον Άγιο Βλάσιο ή σ’ ολόκληρη την Ελλάδα που δεν τρώει αρνί τη μέρα του Πάσχα. Κάτι άλλο θα ήταν ανήκουστο. Ένα άλλο πράγμα που τρώγεται το Πάσχα είναι τα αυγά. Τις τελευταίες μέρες πριν από το Πάσχα βάφονται αυγά. Το κόκκινο είναι το σωστό χρώμα, αν και σιγά-σιγά χρησιμοποιούνται και άλλα χρώματα. Μέσα σε κάθε σπίτι υπάρχουν καλαθάκια γεμάτα αυγά. Αρχικά τα αυγά ήταν σύμβολο γονιμότητας, τώρα συμβολίζουν το αίμα του Χριστού. Αν κανείς πάει επίσκεψη αυτές τις μέρες, είναι σίγουρο ότι θα τον κεράσουν αυγά και ένα κομμάτι τσουρέκι, το παραδοσιακό πασχαλιάτικο γλυκό. Οι άνθρωποι τσουγκρίζουν αυγά και αυτός που έχει το πιο γερό αυγό θεωρείται νικητής.

Μετά το παραδοσιακό πασχαλιάτικο γεύμα επακολουθεί φυσικά γλέντι. Η μουσική ακούγεται σ’ όλο το χωριό ως αργά τη νύχτα και ηχεί ακόμη στ’ αυτιά μας, όταν μια-δυο μέρες αργότερα επιστρέφουμε στο σπίτι μας στη Νορβηγία σε μια άλλη πραγματικότητα και σε μια άνοιξη που μόλις έχει κάνει τα πρώτα της δειλά βήματα.

Back to BØKER        Back to AGIOS VLASIOS